Aşk-ı Hu

BİZİ ÇİZEMEZLER Meşhur Ressam Aynüddevle, Âşıklar Sultanı Mevlâna’nın resmini yapmakta âciz kalmış ve : Ah çe bireng o bînişan ki menem Ki bibîned merâ çünan ki menem (Ah, ben, renksiz ve nişansızım, beni olduğum gibi kim görebilir...) beyti ile başlayan gazeli söylemesine sebep olmuştur. Sh:8 ** SEÇİLMİŞ OLMAK İÇİN Âşıkların Mevlâna’sı büyük bir Hak âşığıdır; aşkta kemale ve ölümsüzlüğe ermiştir. Aşkın kıymetini bildirmek için buyurmuştur ki: «Aşkı seç ki seçilmiş bir insan olasın» Sh: 17 ** TEVHİD NEDİR? Hz. Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî (Kuddise sırruhu’s-sâmî) tevhid makamında ikilikten eser kalmayışı   bildirirken , iki görmenin şaşılıktan ileri geldiğini, şirk (şirk-i hafi) sayılacağını ifade eder. Ve der ki: Tevhid hulût nîst, nâbudeni tost (Tevhid hulûl değildir, senin yok olmaklığındır.) Sh: 23 DAİMİ NAMAZDADIR Mevlâna buyurmaktadır ki:   «Halka yol gösteren, âlimlerin namazı beş vakittir, fakat âşıklar

Sabahattin ENGİN Türk Edebiyatı, Sayı: 12 (31 Aralık 1972), s. 25-26 Mevlânâ ile Şems arasındaki münasebet üzerinde çok durulmaktadır. Şems-i Tebrizî’yi tanıyıncaya kadar çok az şiir yazan ve kendi kabuğuna çekilmiş, büyüklüğünden henüz haber vermemiş olan bir ulunun neden bu tanışmadan sonra bir yanardağ gibi fışkırdığı, zihinlerde cevaplandırılması gereken sorulara yol açmıştır. Mevlânâ'nın Şems’i tanıyıncaya kadar olan hayatını incelersek, ilk bakışta yadırganacak, bugünün zor olmayan bir gerçekle karşı karşıya bulunduğumuzu görürüz. Şöyle ki: Şems’den önce Mevlânâ sıkıntı içindedir. Ne yapacağını bilmemektedir. Dalgındır, düşüncelidir. Düşüncesi bir noktaya yönelmiş değildir. Ne yapacağını henüz kestirmemiştir. Bu yüzden bunalım içindedir. Kimi zaman saatlerce, hatta günlerce kimseyle konuşmamaktadır. Zamanın büyük ilim adamı olan babası Bahaettin Velet, oğlunun haline merakla bakmaktadır. Bunun gelip geçici bir hal olduğunu bilmektedir ama, gen

Hzl: Bende-i bendegân-ı Mevlânâ Abdülbakıy GÖLPINARLI 1. Mektub’dan .. Görünüşte yanınızda değilim ama, bütün tapınızda bulunanların, soluktan soluğa muhtâc oldukları, yardım diledikleri, dileklerini sundukları, isteklerini bildirdikleri tapıda, onun devletinin sürüp gitmesine duacıyım. Şu dostluğu, sevgiyi 'bildirişim de, Allah ona rahmet etsin, esenlik versin, peygamberliğin en yüksek makamına sâhib olanın izniyledir, fermanıyladır, Sahabeden biri, Peygamber’in huzûrunda oturmadaydı. Bir büyük kişi mescidin kapısının önünden geçti. O sahâbî, ey Allah elçisi dedi, bu geçen aziz kişiyi candan, gönülden seviyorum ben. Esenlik ona, Peygamber, git buyurdu, ona bildir. Bu buyruktaki hikmeti, sırrı kaleme alsak söz pek uzar. Bir de şu var: Allah bayrağını yüceltsin, her zaman, âlem padişahının tertemiz eşiğinden haberler alıyordum. Her lûtfu, her rahmeti, her padişahlığı, yeniden yeniye bu babanın kulağına geliyordu; geldikçe de seviniyordum. Sevincim iki yüzdend